تاريخچه دايره زنگی به تمدنهای بسيار قديمی ازجمله هند، يونان، چين، مصر، رم و ايران بازمی‌گردد. «آن هنگام كه يهوديان از مصر مهاجرت كردند، ميريام در جشن اين مهاجرت، دايره زنگي نواخت» (سفر 15، آيه 20، عهد عتيق). دايره زنگی پيوسته با شادمانی، پای‌كوبی، پيروزی و دوران سعادت و خوشحالی ملتها ارتباط داشته است. 

دايره زنگي در قرن هيجدهم، هنگامی‌كه آهنگسازان از آن در اپراهای خود استفاده كردند، جای برجسته‌ای در موسيقی پيدا كرد، ولي تا قرن نوزدهم محبوبيت چندانی پيدا نكرد تا زمانی‌كه ايگور استراوينسكی، در تصنيف پتروشكا از آن استفاده كرد و بعدها برليوزنيز اين ساز را در آثار خود به كار گرفت. 

هرچند دايره زنگي به‌عنوان يک ساز كوبه‌ای در اركسترها پذيرفته شده است، ولی تا هنگامی‌كه سپاه رستگاری در پايان قرن نوزدهم از آن استفاده نكرد، جايگاه حقيقی خود را به‌عنوان سازی كه در مداحی، عبادت و دعا در كليسا به كار می رود، پيدا نكرد.

دايره زنگی اينک به‌عنوان سازی آكوستيک كه نيازی به كوک ندارد و متعلق به دسته سازهای كوبه‌ای اركستر است، مورد پذيرش قرار گرفته است. گام آن نامعين است و برای نگهداشتن ريتم در اركستر و همكاری كلی با آن، مورد استفاده قرار می گيرد.

این ساز متشکل است از حلقه ای چوبی به عرض 5 تا 7 و قطر دایره ای از 25 تا 40 سانتی متر که بر یکی از سطوح جنبی دایره ای شکل آن پوست کشیده شده و در جدار داخلی ساز حدود چهل حلقه فلزی کوچک به فواصل مساوی آویزان شذه است. در یکی از نقاط جدار چوبی سوراخی است که نوازنده انگشت شصت خود را در آن داخل می کند و به این وسیله ساز را نگه می دارد و با بقیه انگشتان هر دو دست بر پوست می کوبد و در عین حال ساز را کمی سریع حرکت می دهد تا حلقه های کوچک داخلی همراه با کوبیدن انگشتان صوتی زنگ وار نیز حاصل کنند.