نقاره ی گيلان از گروه پوست صداهای يک طرفه ی مضاعف (يک طرف بسته) است كه در بيشتر مناطق شرقی و مركزی گيلان و به ويژه مناطق روستايی متداول است. اين نقاره متشكل از دو طبل تخم مرغی شكل ته بسته در دو اندازه ی مختلف است كه يكی از آنها بزرگتر و با صدای بم تر و ديگري كوچكتر و با صدايی زيرتر است. شكل ظاهری هر طبل بيشتر به يک نيمه ی تخم مرغ شباهت دارد.غالبا در ته بدنه ی نقاره سوراخی براي خروج هوا پس از وارد شدن ظربه بر پوست وجود دارد. جنس بدنه امروزه بيشتر از مس است.در قديم هم بدنه های مسی وجود داشته و هم بدنه های سفالی.بدنه های سفالی را غالبا كولی ها به ويژه در منطقه ی ديلمان ميساختند.مسگرها بدنه ی مسی نقاره را با اكراه می ساختند زيرا معتقد بودند كه اين كار گناه دارد.آنها طبل كوچك نقاره را مظهر شيطان می دانستند و به همين دليل به آن شيطونه می گفتند.بر روی دهانه های نقاره پوست كشيده می شود و دور تا دور هر قطعه پوست رشته رشته است.پوست با اين رشته ها و يک طوقه بر دهانه ی نقاره بسته می شود.از آنجا كه اين رشته ها ثابت و غير قابل حركت هستند برای تنظيم صدای نقاره نميتوان آنها را شل يا سفت كرد و به همين دليل برای تنظيم صدا قبل از نواختن پوست ها را گرم می كنند.رشته های چرمين حتما بايد از سر پوست نقاره متصل به پوست و از همان پوست باشند تا كشش وحالت ارتجاعی آنها با پوست هماهنگ باشد.پوست را قبل از كشيدن بر دهانه ها دباغی می كنند.دباغی كردن پوست را در گيلان و ديلمان براز می گويند.برای اين كار پوست گاو را مدت سه روز در آهک می گذارند تا موهای آن كنده شود.سپس آن را با آب و صابون می شويند و يك دستمال خيس روی پوست می گذارند تا به طور يک نواخت خشک شود. اين كار برای آن است كه وسط پوست ديرتر از اطراف آن خشک شود زيرا ابتدا بايد اطراف پوست و رشته های چرمين متصل به آن خشك شوند و پس از آن سطح اصلی پوست.در غير اين صورت سطح پوست زودتر از اطراف و رشته های متصل به آن خشک می شود و باعث بد حالت شدن پوست بر روی دهانه می شود.رشته های چرمينی كه از پوست جدا می شوند به شكل خاصی در هم بافته و تنيده می شوند و به طوقه ای كه در انتهای بدنه قرار دارد متصل و محكم می شوند.روی اين طوقه ی چوبی را نيز با بندهای چرمی می پوشانند.اين طوقه يک تسمه ی چوبی ست كه آن را به صورت دايره در می آورند.عمل گرد كردن تسمه را در اصطلاح محلی چمبل كردن می گويند.نقاره ی گيلان با دو عدد چوب (مضراب)نواخته می شود.ته هر كدام از چوب ها تا حدودی قطور و بر آمده است و به اين قسمت كه در دست نوازنده قرار ميگيرد كله گی گفته ميشود.

اجزای ساختمانی نقاره گيلان به شرح زيرند:

1.بدنه ي مضاعف تخم مرغی

2.دو قطعه پوست و رشته های متصل به آنها

3.دو عدد طوقه ی چوبی

4.دو قطعه چوب (مضراب ها)

5.طناب يا تسمه ای كه نقاره را در صورت نياز به گردن آويزان می كنند.

این ساز را معمولا با دو چوب و گاه با دست می نوازند و قطر دهانه کوچک 16 و بزرگ 22 سانتی متر است.
نقاره کردستان: تقریبا به شکل بالا ولی بزرگتر است که آن را گاه به اسب می بندند و نوازنده سوار اسب آن را با دست می نوازد.
نقاره فارس: مانند دو تای قبلی جفت است ولی بزرگ تر از آنها و اختلاف زیادتری در اندازه های هر یک نسبت به دیگری( قطر دهانه شان 23، 37 سانتی متر است).
شکل آنها نیز خمره ای فشرده است. نقاره فارس برای ساختن نقاره های جدید، زمینه و مدل قرار گرفته است.